امضای الکترونیکی ساده
طبق بند «ی» ماده 2 قانون تجارت الکترونيکی ایران، تعریف امضای الکترونيکی ساده اینگونه است:
«امضای الکترونيکی عبارت از هرنوع علامت منضم شده یا به نحو منطقی متصل شده به داده پيام است که برای شناسایی امضاکننده داده پيام مورد استفاده قرار می‌گيرد.»
همچنين بند «الف» ماده 2 قانون نمونه آنسيترال (2001) نيز امضای الکترونیکی ساده را اینگونه تعریف می‌کند:
«امضای الکترونيکی به معنای داده الکترونيکی است که به یک داده پيام منضم، یا به نحو منطقی متصل شده است و برای شناسایی امضاکننده و تأیيد وی در خصوص اطلاعات موجود در داده پيام به کار می‌رود».
امضای الکترونیکی مطمئن
ماده 1 قانون تجارت الکترونيکی ایران که ناظر به بند «ک» ماده 2 همان قانون است، در تعریف این نوع امضا می‌گوید:
امضای الکترونيکی مطمئن باید دارای شرایط زیر باشد:
الف-نسبت به امضاکننده منحصربه فرد باشد
ب-هویت امضاکننده داده پيام را معلوم کند.
ج-به وسيله امضاکننده و یا تحت اراده انحصاری وی صادر شده باشد.
د-به نحوی به یک داده پيام متصل شود که هر تغييری در آن داده پيام، قابل تشخيص و کشف باشد.
همچنين در بند 3 ماده 6 قانون نمونه آنسيترال آمده است: امضای الکترونيکی قابل اعتماد باید دارای شرایط زیر باشد:
الف- داده ایجاد امضا به همراه مطلبی که در آن امضا مورد استفاده قرار می‌گيرد، مرتبط با شخص امضاکننده باشد و نه فرد دیگری.
ب- داده ایجاد امضا در زمان امضا، تحت کنترل امضاکننده باشد و نه فرد دیگری
ج- هرگونه تغييری در امضا، بعد از زمان امضا، قابل کشف باشد.
د- در جایی که هدف از امضا حصول اطمينان درخصوص اصالت اطلاعات مرتبط با امضا است، هرگونه تغييری در اطلاعات بعد از امضا، قابل کشف باشد.
تهیه و تنظیم: ارژنگ طالبی‌نژاد
