قوانین صدور گواهی امضای الکترونیکی
در ایران، تعریف ساز و کار برای صدور گواهی الکترونيک و مدیریت آن مدت زمان زیادی برده است. پس از قانون تجارت الکترونيکی مصوب 1382 که اصطلاحاتی همچون امضای الکترونيکی، امضای الکترونيکی مطمئن و داده پيام را توضيح می دهد، مدتی طول کشيد که آیين‌نامه‌ها و دستورالعمل های مرتبط با مواد مختلف قانون مذکور تدوین یافته و به تصویب برسد.
آیین‌نامه‌های قوانین صدور گواهی
یکی از این آیين‌نامه ها، آیين‌نامه اجرایی ماده 32 قانون تجارت الکترونيکی است که در تاریخ 11/06/1386 به تصویب هيات وزیران رسيده است. چنانچه که از مقدمه آیين‌نامه مذکور بر می آید، این آیين‌نامه، به طور مشترک از سوی وزارت بازرگانی، وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، وزارت امور اقتصادی و دارایی، وزارت دادگستری و معاونت برنامه ریزی و نظارت راهبردی ریيس جمهور پيشنهاد شده است. هرچند که کار تدوین و تهيه دستورالعمل های مرتبط با آن در وزارت بازرگانی انجام گرفته و پس از تکميل کار، به تایيد مراجع مذکور رسيده است. بند ج ماده 1 این آیين نامه در تعریف گواهی الکترونيکی مقرر می دارد: «داده الکترونيکی حاوی اطلاعاتی در مورد مرکز صادرکننده گواهی، مالک گواهی، تاریخ صدور و انقضا، کليد عمومی مالک و یک شماره سریال که توسط مرکز ميانی توليدشده به گونه ای که هر شخصی می‌تواند به صحت ارتباط بين کليد عمومی و مالک آن اعتماد کند»
تالیف: ارژنگ طالبی‌نژاد
