امضای دیجیتال یا امضای الکترونیک؟
شاید تشابه این دو عنوان در نگاه اول گیج‌کننده باشد. در جهان امروز که اصطلاحات فنی و تخصصی هر روز گسترده‌تر میشوند، تفاوت‌ها حائز اهمیت هستند. امضای دیجیتال و امضای الکترونیک برخلاف باور بسیاری، به یک معنا نیستند.
امضای الکترونیک از کجا پیدا شد؟
امضای الکترونیک که نخستین بار در سال 1992 میلادی مورد استفاده قرار گرفت، هر نوع سند و اعتبار الکترونیک یک شخص حقیقی، در مبادلات، مستندات و توافقات آنلاین و غیرحضوری است. گذرواژه‌ها ، پین‌ها، اعداد رمز کارت بانکی و … همگی می‌توانند به عنوان امضای الکترونیک تلقی شوند. همینطور اشکال امضا که توسط قلم‌های نوری یا حرکت انگشتان و موس روی صفحه‌های دیجیتال یا در پایین متون اسکن شده قرار می‌گیرند.
امضای دیجیتال: معتبر و آسان!
امضای دیجیتال اما به عنوان یکی از زیر شاخه‌های امضای الکترونیک از صرف مفهوم امضا فاصله می‌گیرد و با امنیت بالاتر نسبت به امضای الکترونیک، نوعی امضای رمزنگاری شده است که بیشتر با مفهوم احرازهویت سر و کار دارد. امضای دیجیتال نتیجه اجرای یک الگوریتم ریاضی کلید عمومی است که در آن، فرد از کلید خصوصی خود برای امضای سند استفاده می‌کند و هر کسی می‌تواند با استفاده از کلید عمومی مالک سند، صحت سند را تأیید کند.
برای کسب اطلاعات بیشتر میتوانید مقاله‌ی « داستان امضای دیجیتال از کجا شروع شد؟» را در بخش مقالات به نشانی زیر مطالعه کنید:
تألیف: ارژنگ طالبی‌نژاد
